Ik was alweer vergeten dat deze game bestond. Als je van duistere kruipruimtes houdt waarin je enge wezens probeert te ont-… kruipen dan is dit helemaal je confiture. Het weet horror, liminale ruimtes en claustrofobie perfect te combineren tot een nachtmerriescenario.

Enige wat ik niet mis is een virtual reality-versie van de game.

• ↩️ Those Who Crawl by Hush Fin Games

From afar, the Series S and X look like they were designed by Dieter Rams. On that topic, designer Chris Kujawski mentions that they, “certainly never set out to design something that looked like a Dieter Rams product. The result is [from] probably following many of the same principles”.

Nu er stemmen opgaan dat Sony toch wel echt bezig is met een "PS5 Pro", komt daarmee ook het spuuglelijke ontwerp van de huidige PS5 weer in het daglicht. Goed moment om even een spotlicht op de concurrent te richten. De Xbox Series S en Xbox Series X zijn prachtig ontworpen apparaten in mijn ogen en de "dwaling" van Sony in de huidige generatie aan spelcomputers kan niet snel genoeg uitgegumd worden.

Dus voor alle design-liefhebbers: klik op de link voor een prachtig verhaal over het design achter de huidige Xbox Series spelcomputers.

• ↩️ How the Xbox got its good looks

Is het raar als ik zeg dat ik afgelopen week nog meer Octopath Traveler II (PS5) heb gespeeld? Vast niet.

Haast het veelvuldig beluisteren van de individuele nummers van het geluidspoor van de game, sta ik vooral versteld van de vele kleine verbeteringen die de game heeft doorgevoerd. Vorige week noemde ik al dat de acht hoofdpersonages clichématig waren, maar wel een kleine draai ergens in hun karakter kregen. Dat geldt ook voor de subberoepen die je kan gebruiken in de game. Inventor was de eerste die ik kon toevoegen aan de groep, en in plaats van dat deze ook meegroeien met het niveau van je personage, verbeter je dit subberoep door voorwerpen te verzamelen en er nieuwe uitvindingen voor je arsenaal mee uit te vinden. Dat en de uitvindershoed die je personage op krijgt is fabelhaft.

Een ander opmerkelijk iets was Osvalds verhaal, wat je twee hoofdstukken vastzet - in plaats van één zoals bij de andere personages - mocht je het beginnen te volgen. Overal in de game kom ik dit soort asymmetrische nukkigheden tegen en ze geven smoel en karakter aan alles in de game. Zelfs de wereldkaart doet mee. Waar deel 1 nog alle personages netjes in een cirkel op de kaart had gepositioneerd rond een baai, in deel 2 zijn er twee continenten waar de personages kriskras over verspreid zijn met een gigantische zee ertussen.

Octopath Traveler II lijkt dan ook een stuk zelfverzekerder te zijn in wat en hoe het dat wilt vertellen. En het werkt aanstekelijk naar de speler toe. Het origineel was misschien een hunkering naar lang vervlogen RPG-tijden, maar het vervolg maakt daar korte metten mee en poetst de nostalgie op tot een baken voor het genre. Als je dit nog steeds wegzet als een game met acht nietszeggende verhalen dan onthoud je jezelf een van de beste RPG-ervaringen van de afgelopen 20 jaar.

Jacob Geller neemt Wanted: Dead onder de loep. De game lijkt hier zó slecht dat het weer goed wordt. Eentje om eens door te spelen als die in de budgetbak ligt en er genoeg alcohol is voor een bijpassend drankspelletje.

Nebula-link hier.

Overall, though, it’s really a lot less of a game of skill than pinball, but I would say more so than a western-style slot machine. And most importantly, I do find it fun to zone out and just fire balls for awhile, but I don’t think it’s for everyone. In fact, I suspect that hanemono, with its slight amount of skill, in the modern parlor serves mostly as a gateway to the more “gambling-spirit” digi-pachi.

Nicole Express gaat weer eens diep (zie ook Popeye the Pixel-man). Deze keer met pachinko, het Japanse flipperen. Of "balletjes schieten". Specifiek de hanemono-stijl pachinko-kasten. Als je wel eens met een schuin oog naar pachinko hebt gekeken, is het zeker de moeite waard om even te kijken hoe dit spel werkt.

• ↩️ Can Pachinko be Skill-based? Taking a look at Hanemono

Alle KI-gegenereede inhoud is een beetje suf, maar ik moet toegeven dat deze "discussie" tussen de drie meest recente presidenten van de Verenigde Staten over de Metroid-reeks wel héél herken- en genietbaar is. Waarschijnlijk de enige keer dat ik het ooit eens ben geweest met meneer "Trump".

O Philips, wat ging er toch mis? Nou zo ongeveer alles. Een beknopt overzicht van hoe Philips elke keer de sleutels tot een prachtige toekomst in handen kreeg en er keer op keer zelf niet in geloofde.