Niet alleen is Octopath Traveler II nog steeds in de roulatie, het heeft ook het vuur voor rollenspellen weer wat aangewakkerd. In de afgelopen jaren is door de invloed van onder meer World of Warcraft er steeds meer een focus gekomen op een soort van automatische vechtstand in games. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar meer knapperige vechtsystemen waar discrete keuzes belangrijker zijn dan de timing ervan. Oftewel, wat is er nog meer in mijn ludotheek beschikbaar wat daar aan voldoet.

Niet veel, maar ik kwam er wel achter dat ik nog steeds toegang heb tot Apple Arcade en daarmee Fantasian (AA), het rollenspel van oud-Final Fantasy gedienden Hironobu Sakaguchi en Nobuo Uematsu. Nu had ik de game wel eens eerder opgestart, maar deze keer heb ik er daadwerkelijk een paar uur ingestopt.

Het is goed.

Da’s een beetje suf, maar van alle kanten bekeken zit dit goed in elkaar zonder dat het echt iets nieuws doet. Het vechtsysteem werkt beurtelings en is meer toegespitst op een tastscherm: door over het scherm van een iPhone of iPad te slepen kun je bepaalde aanvallen meerdere vijanden tegelijk laten aanvallen. Geinig, maar verre van baanbrekend.

Een andere toevoeging is een “vijandenkerker”. Als je deze aan hebt staan, heb je geen last van willekeurig startende gevechten. In plaats daarvan wordt elk gevecht opgespaard in een soort dimensionale broekzak en kan je daarna alle vijanden tegelijk/achter elkaar verslaan. Een soort spaarsysteem, maar het is me niet duidelijk voor wie dit is. Iemand die gevechten irritant vindt zal het opsparen ervan ook niet waarderen en diegenen die het wel leuk vinden zullen de optie nooit gebruiken.

De rest… is goed. Zonder een complexer systeem of interessante invalshoek is dit niet zozeer een opvolger van Final Fantasy, als meer een nieuwe Tales of…. Dus ja, het is goed, het speelt lekker weg, maar het is geen Octopath Traveler.

Bij het doorspitten van de ludotheek, struikelde ik mentaal ineens over een actierollenspel wat ik al tijden niet meer heb aangeraakt: The Battle of Olympus (NES).

De game is absurd moeilijk en gemeen om mee te beginnen, maar is desondanks een “betere Zelda II”. Dat is natuurlijk al een beetje een aparte claim, maar wel correct. Als je de wereldkaart van Zelda II wegneemt en alle dorpjes, gebieden en kerkers aan elkaar plakt met deuren, dan heb je feitelijk The Battle of Olympus. Zelfs de wapens waar je mee slaat hebben hetzelfde korte bereik en de game heeft ook een eigen variatie op de Iron Knuckles van Zelda II, inclusief de irritante schildwissel.

Wat is er dan leuk aan? De stijl en uitdaging van het geheel. Het is té makkelijk om dit de Dark Souls van Zelda II-achtigen te noemen, maar dat is in essentie wel de aantrekkingskracht. Olympus geeft je snel genoeg nieuw speelgoed om je kleine knuppel mee te vervangen, maar desondanks blijft elke vijand een potentiële dood. Obscure hints wijzen je naar nog obscuurdere plekken die allemaal als een grote labyrinth aan elkaar geknoopt zijn. Bazen zijn moeilijk te verslaan, totdat je een superspecifiek aanvalspatroon doorgrondt.

Leuk om weer een paar uur in te steken, maar zonder terugspoelfunctie en spelstaatopslag zou ik hier ver vandaan zijn gebleven.

So, recklessly, I say what’s on my mind. I have to. His wife is there, his biggest fan, always his first reader, making polite comments; I don’t care. Maybe nobody writes about you, I say to Sanderson, because you don’t write very well.

The world unfreezes. He agrees.

Wired heeft een interview met Brandon Sanderson, de schrijver van Mistborn, degene die The Wheel of Time afschreef na het overlijden van Robert Jordan (en dit absoluut niet ook wilt doen voor A Song of Ice and Fire), de idioot die tijdens de pandemie een absurde hoeveelheid aan nieuwe verhalen schreef. Een mooie kijk op het werk van deze mormoonse nerd.

• ↩️ Brandon Sanderson Is Your God

Farming Simulator is important enough that some firms even launch products at the same time as the game is updated. Search for news about Göweil, and you’re just as likely to find details of the nine products in the Farming Simulator update pack released last week as coverage of its hay balers in the real world.

In de gamingwereld wordt Farming Simulator 23 en diens voorgangers met de nek aangekeken. Net zoals andere alledaagse simulatoren zoals die van de brandweer en vrachtwagentransport. Maar ondertussen zijn de simulaties zo goed geworden dat ze in het geval van Farming Simulator gebruikt worden door échte boeren om thuis een testrit te kunnen maken met de nieuwste voertuigen, voordat ze deze aanschaffen. Een virtuele showroom, die ervoor zorgt dat de producenten van de voertuigen in de rij staan om hun nieuwste modellen in de game te krijgen.

Aanschouw! De daadwerkelijke versie van de metaverse die jan-en-alleman ons wilt verkopen, maar vrijwel niemand kan uitleggen omdat het niet sexy genoeg is.

• ↩️ How a video game has revolutionised the way farmers are buying tractors

Ooit tijdens het gamen je controller aan iemand anders overgegeven om vervolgens een paniekerige vlucht door de game-instellingen te zien plaatsvinden? Hier wel. Altijd eigenlijk. Het wel/niet inverteren van de Y-as op controller- en joysticks is een eeuwige strijd, waarvan de keuzes desondanks wel door beiden kanten geaccepteerd worden (tenzij je dit op Twitter vraagt natuurlijk). The Guardian's Keith Stuart duikt wat dieper in het hoe en waarom mensen wel of niet omhoog drukken om omhoog te gaan.

“From a cognitive perspective, players who don’t invert are ‘acting as’ the avatar, with movement/steering originating from between the avatar’s eyes, controlling the camera,” says Dr Jennifer Corbett, a lecturer in psychology at Brunel University London’s Centre for Cognitive Neuroscience. “Players who invert are ‘acting on’ the avatar, with the controls either behind or on top of the head controlling the avatar.”

Voor mij was de game Starwing (nu beter bekend als Star Fox) instrumenteel hierin. Het gaf je de optie beiden vormen van besturing te gebruiken en ik weet nog goed hoe omhoog drukken om je arwing voorwaarts te laten duiken veel logischer overkwam dan de andere kant op.

Enige game waar dit niet geldt? Rez. Omdat je puur een cursor beweegt in deze game, merk ik dat ik kan schakelen tussen beiden vormen van besturing afhankelijk van hoe ik de game wil ervaren. Stel ik me in dat het een muiscursor is? Dan blijft omhoog omhoog. Zie ik het als het besturen van de avatar, dan wil ik graag omhoog indrukken om omlaag te gaan. Heel af en toe flipt deze interpretatie tijdens het spel en dan kan ik makkelijk een kwartier bezig zijn om te ontdekken wat op dat moment het prettigst speelt.

• ↩️ When up means down: why do so many video game players invert their controls?

Juice is the non-essential visual, audio & haptic effects that enhance the player's experience.

Oftewel juice is de aankleding van een game waarbij de aankleding de ervaring van de speler versterkt. Er is een hele reeks aan games die daaraan voldoen voor mij. Maar de eerste game waarbij deze "extra's" daadwerkelijk opvielen en bleven hangen is Ridge Racer Type 4.

De manier waarop het menu werkt en de presentatie van informatie een onderdeel is van de spelervaring in plaats van enkel een notificatie is geweldig. Nog steeds weet de game me enthousiast te krijgen met enkel de menu's en de muziek.

Een ander goed voorbeeld? Advance Wars.

De cursor menuutjes werken samen om een gevoel van controle te geven. Zeker in een beurtelings spel waarbij je interacties minimaal zijn, moeten de interacties die je nog over hebt een veel grotere impact maken. Denk je eens in hoe Persona 5 zou aanvoelen als het een interface zou hebben gelijk aan een moderne Gears of War…

Hoe dan ook, Brad Woods geeft op zijn Digital Garden-website een overzicht van alle elementen die bijdragen aan dit gevoel van "juice". De moeite waar om even doorheen te scrollen, zeker als je met interfaces werkt en/of geïnteresseerd bent in het ontwerpen van games. (Oh ja, de nieuwe Hipstamatic zit dus vol met juice.)

• ↩️ Juice - Brad Woods' Digital Garden

Lang, lang geleden was er eens een app waarin je foto's kon delen met je vrienden en andere geïnteresseerden. Maar toen werd alles anders nadat de advertenties aanvielen. Instagram werd feitelijk een geconcentreerde variant op Facebook. Veel meer een vorm van persoonlijke branding dan persoonlijk expressie. Dus die andere foto's-en-filters-app van het eerste uur probeert het gewoon nog een keer met Hipstamatic X.

Het idee is nog steeds foto's delen, maar ze verdwijnen automatisch na 30 dagen en je kan maar 99 personen volgen in totaal. Ergens wel weer leuk om opnieuw uit te proberen, zeker gezien de UI echt compleet op z'n kop is gezet en veel expressiever is. Vreet helaas nog steeds batterij, maar als je met fotografie bezig was, was dat sowieso al een gegeven.

• ↩️ Vincent Leeuw (@cyhwuhx) - Hipstamatic Profile

Recentelijk was ik te gast bij de BNR-podcast All in the Game om wat tekst en uitleg te kunnen geven over Dungeons & Dragons. 's Werelds grootste rollenspel houdt me al jaren in zijn greep, maar met de komst van Stranger Things klopten er ineens meerdere vrienden tegelijk op mijn voordeur om nu toch maar eens de game écht te proberen. Daar zijn meerdere campagnes uit voort gekomen met meerdere speelsessies per maand waar podcastgastheer Joe van Burik ook onderdeel van is. Om dus bij laatstgenoemde aan te mogen schuiven was een mooie kans om de cirkel weer even rond te maken.

• ↩️ Zonder Dungeons & Dragons geen RPG's als Pokémon en Mass Effect