Terug van weggeweest. De laatste paar weken waren best druk op zowel werk als op persoonlijk vlak, met als gevolg dat ik het bloggen even achterwege heb moeten laten. Desondanks heb ik nog wel wát kunnen spelen. En beide titels zijn eigenlijk best voorspelbaar.

Ik ben een fan van Octopath Traveler II (PS5) van voor dat het zelfs aangekondigd werd. Waarom? Één reden: Yasunori Nishiki. De componist van de soundtrack van de eerste game is in mijn ogen de gedoodverfde opvolger van Nobuo Uematsu binnen Square Enix. Zijn nummers heb ik vrijwel continu draaien als achtergrondmuziek tijdens mijn eigen Dungeons & Dragons-sessies en zijn gevechtsmuziek gaat mijn hoofd niet uit. Z’n stijl mengt de klassiek- en rock-invloeden van Uematsu met de dramatiek van Mitsuda en gooit de emotieschuif voluit, door het geheel door een moderne opgevoerde variant van Rondò Veneziano te laten uitvoeren. Dus na de korte sampler van een soundtrack in mobiele game-opvolger Champions of the Continent, stond ik al tijden te trappelen om een volwaardig deel twee aan te horen. En ja, dit nieuwe deel is zoveel beter qua audio dat het bijna absurd is.

De game zelf?

O, ook dat zit wel snor. Deel 1 was misschien niet al te makkelijk om in te komen. Het Break-systeem - waarbij je specifieke fysieke en/of magische aanvallen gebruikt om iemands verdediging te kraken voordat je er vol op inhakt - was nogal problematisch in dat het eerste kwart van de game taai was zonder de juiste aanvallen tot je beschikking. Pas daarna (een goede 10-20 uur verder) kwamen er meerdere jobs om de hoek kijken waarmee je het palet aan aanvallen kon uitbreiden. Tegen die tijd waren de meeste mensen al afgehaakt. De acht losse verhalen vormden daardoor een extra minpunt, ook al is deze hernieuwde focus op individuele personages ten koste van een constante apocalyptische dreiging, in mijn ogen heel veel beter.

Deel 2 pakt dit beter op met een uitgebreid palet aan basisacties, waaronder een eigen variant van Final Fantasy VII's Limit Break: Latent Power. Kraak de verdediging van genoeg vijanden en je bouwt langzaam deze meter op om toegang te krijgen tot overmeesterende acties. Daarbij zijn de vaardigheden binnen en buiten het gevecht uitgebreid en bijgewerkt om minder frustrerend te zijn. Waren in deel 1 de eerste gevechten vooral een overlevingstocht om de verdediging van vijanden te leren kraken, in deel 2 mag je meer experimenteren. In dat opzicht zijn de scherpe randjes van de voorganger er wel vanaf geveild.

Het verhaal? Nog steeds acht losse verhalen en dat vind ik dus wel prima. Net zoals bij de Suikoden-games, vind ik het verfrissend om een game te spelen waarbij de wereld niet direct in de waagschaal ligt en de persoonlijke verhalen juist de boventoon voeren. Waren deze verhalen in deel 1 wat cliché, in deel 2 heeft elk van de acht stereotypen er juist een interessante twist bijgekregen.

Dus ja, Octopath Traveler II. Ik denk toch wel een van de beste rollenspellen in jaren.

Het is natuurlijk niet denkbaar dat ik Metroid Prime Remastered (NS) niet zou spelen. Zodra de aankondiging gemaakt was tijdens Nintendo Direct, greep ik naar mijn Nintendo Switch om erachter te moeten komen dat oeps, ik de spelcomputer al zo lang niet meer had aangeraakt en had aangesloten op de tv, dat de batterij leeg was. Opladen duurde te lang, dus pas de volgende ochtend kon ik “direct” de game via de Nintendo eShop aanschaffen.

Qua beeldwerk is het een prachtige renovatie van het origineel. Met uitzondering van doorzichtigheidseffecten op o.a. de deuren en hologrammen die gewoon niet af lijken te zijn (of iemand heeft misschien per ongeluk een effectschuif volledig uitgezet). Door deze opgepoetste versie van Tallon VI rondlopen (met Nederlandse schermteksten!) is uitzonderlijk. En ja, het is net zo opmerkelijk hoe fris en fruitig het spelontwerp van de game nog aanvoelt. Metroid Prime is een oude game, maar zeker niet een verouderde game.

Afijn, dat betekent óók dat ik mijn stokpaardje weer van stal kan halen: Metroid Prime is een geweldige game, maar het is een middelmatige Metroid. Begrijp me niet verkeerd, deze game neigt naar een 10 met een griffel, maar de vertaalslag van 2D naar 3D heeft weinig Nintendo-games goed gedaan. Drie dimensies halen een vorm van overzicht voor de speler weg en daarmee de mogelijkheid om complexiteit en uitdaging te integreren. Een aardig aantal van de puzzels in Metroid Prime voelen meer als mechanieken uit een Zelda-kerker. Vaardigheden gebruiken om omgevingspuzzels te overwinnen zijn er gewoon te weinig. Meestal leveren ze hier en daar een geitenpaadje op of fungeren ze als een letterlijke sleutel.

Het helpt niet dat deze versie gebaseerd is op de Metroid Prime Trilogy-versie van de game en daarmee dus ook twee glitches verliest die de game destijds interessant maakte: raketsnelvuur en scan-ontwijkingen. De eerste liet je de laadtijd tussen twee raketten ontwijken door het aftellen wisselen met een normaal schot, de twee liet je ook linksom en rechtsom ontwijken terwijl je het scanvizier gebruikte. Met wat kennis en kunde kon je deze twee “vaardigheden” gebruiken om het spel wat meer naar je hand te zetten. Helaas, ze zijn permanent verwijderd. In plaats daarvan is het ingedrukt houden van de schietknop niet meer exclusief het opladen van een schot; eerst vuur je nu meerdere normale schoten af voordat je begint met opladen. Een vreemde keuze die misschien een Nintendo-duim voorkomt, maar het opladen van een schot op cruciale momenten een stuk trager maakt.

Het blijft echter allemaal spijkers op laag water zoeken. De game is prachtig, geweldig en heerlijk om te spelen. Des te meer in deze nieuwe luxe uitvoering. Verplichte spelkost.