Is het raar als ik zeg dat ik afgelopen week nog meer Octopath Traveler II (PS5) heb gespeeld? Vast niet.

Haast het veelvuldig beluisteren van de individuele nummers van het geluidspoor van de game, sta ik vooral versteld van de vele kleine verbeteringen die de game heeft doorgevoerd. Vorige week noemde ik al dat de acht hoofdpersonages clichématig waren, maar wel een kleine draai ergens in hun karakter kregen. Dat geldt ook voor de subberoepen die je kan gebruiken in de game. Inventor was de eerste die ik kon toevoegen aan de groep, en in plaats van dat deze ook meegroeien met het niveau van je personage, verbeter je dit subberoep door voorwerpen te verzamelen en er nieuwe uitvindingen voor je arsenaal mee uit te vinden. Dat en de uitvindershoed die je personage op krijgt is fabelhaft.

Een ander opmerkelijk iets was Osvalds verhaal, wat je twee hoofdstukken vastzet - in plaats van één zoals bij de andere personages - mocht je het beginnen te volgen. Overal in de game kom ik dit soort asymmetrische nukkigheden tegen en ze geven smoel en karakter aan alles in de game. Zelfs de wereldkaart doet mee. Waar deel 1 nog alle personages netjes in een cirkel op de kaart had gepositioneerd rond een baai, in deel 2 zijn er twee continenten waar de personages kriskras over verspreid zijn met een gigantische zee ertussen.

Octopath Traveler II lijkt dan ook een stuk zelfverzekerder te zijn in wat en hoe het dat wilt vertellen. En het werkt aanstekelijk naar de speler toe. Het origineel was misschien een hunkering naar lang vervlogen RPG-tijden, maar het vervolg maakt daar korte metten mee en poetst de nostalgie op tot een baken voor het genre. Als je dit nog steeds wegzet als een game met acht nietszeggende verhalen dan onthoud je jezelf een van de beste RPG-ervaringen van de afgelopen 20 jaar.