Een platformspel van de maker van Dead Cells? Waarom heeft niemand me hier eerder op gewezen? Nuclear Blaze (SD) is een gamejam-game van de hoofdprogrammeur achter Dead Cells en het is een pareltje.
Het idee: je bent een brandweerman die achteloos een geheime faciliteit binnendringt onder het mom van een uitslaande brand te beslechten. Met je brandslang spuit je de brand uit en vindt je en passant ook nog wat speciale vaardigheden voor een snufje metroidvania.
Het resultaat is een heerlijk wegspelende game, waarin je constant wordt uitgedaagd net iets meer te doen met de vaardigheden die je aangeleerd hebt gekregen. Let goed op je omgeving en misschien kan je ook nog hier en daar een verdwaalde kat uit de brand helpen.
Qua beeldwerk maakt de game gebruik van een moddervet CRT-filter met beeldbuisverbuiging en het is werkelijk de kers op deze taart. Zeer aan te raden, ook al heeft de game op Steam Deck wat problemen met externe controllers. Hopelijk dat dit binnenkort gerepareerd wordt, want meer mensen moeten deze game spelen.
Natuurlijk is er ook meer Octopath Traveler II (PS5). De game houdt nu al een tijdje de aandacht vast en het blijft verbazend om te zien hoe de game werkt. Een van de dingen die ik zeer waardeer aan de game (en zijn voorganger) zijn de persoonlijke verhalen die het probeert te vertellen. Natuurlijk is er een Big Bad Evil Guy, die uiteindelijk verslagen moet worden, maar elk van de verhalen begint vanuit een persoonlijk oogpunt. Tot op het basale af.
Osvald? Wraak. Pure wraak motiveert hem om de moordenaar van zijn vrouw en dochter na te jagen. Agnea? Zij wilt dansen. Dat is het. Dansen, een ster worden, mensen laten lachen. Uiteraard houdt dat in dat Agnea hier en daar met een dolk steekt en haar been trapt, maar dat is haar verhaal. Het zet een spotlicht op de beweegredenen van personages en hoewel het schrijfwerk niet altijd even diep gaat (of soms iets té Aziatisch qua oogpunt is, nietwaar Partitio?), schieten de emotionele momenten wel raak.
De muziek helpt daar wonderbaarlijk bij. De persoonlijke thema’s die overvloeien in baasmuziek zijn weer van de partij en er zijn duidelijk muzikale invloeden vanuit andere media merkbaar. Temenos zijn thema is misschien het duidelijkst een knipoog naar inspirator Sherlock, maar Ochette haar thema voelt bijna als een hymne voor Yasunori Mitsuda’s werk. Gewoon prachtig en ergens tergend om te zien dat de game ondanks de multiplatform uitgave, het blijkbaar niet al te best doet. Aan mijn kant van het toetsenbord klinkt nu een diepe, diepe zucht.