Een van de eerste games die ik kocht toen ik een Steam Deck binnenkreeg (naast Vampire Survivors natuurlijk) was Secret Agent HD: een oude shareware-platformgame uit de jaren ’90 en een soort van afgeleide van Duke Nukem. Nee, niet Duke Nukem 3D, maar Duke Nukem de platformgame. Secret Agent was een leuke combinatie van licht puzzelwerk met sleutels, sloten en volgordes gecombineerd met het ren-, spring- en schietwerk van Duke Nukem’s soortgenoten. Het blokkerige beeldwerk en de neiging alle niveauontwerpen en vijanden binnen een intern beeldraster te laten vallen, maakte de presentatie compleet. In mijn gedachten was dit geen perfecte game, maar eerder een “perfecte 8”. Een game die niets nieuws doet, maar alle onderdelen zodanig goed neerzet dat je er niks over te klagen hebt. Het zou een 10 zijn, ware het niet dat het zo… standaard is.

Er zijn niet veel games die in deze categorie vallen en tot op zekere hoogte vind ik ze beter dan de games die een 10 verdienen. Het zijn comfort games. Games die je altijd wel kan oppikken want ze zitten verdraaid goed in elkaar zonder dat je klaar moet zitten voor “de ervaring van je leven”.

Nuclear Blaze (PS4, SD) is zo’n “perfecte 8”.

De presentatie en speelstijl is bijna een op een vergelijkbaar met Secret Agent: in plaats van een spion ben je nu een brandweerman. Je beweegt door een set niveaus heen die in brand staan en je kan pas verder naar het volgende niveau als je alle branden blust. Het gevolg is licht puzzelwerk met sleutels, sloten en volgordes gecombineerd met ren-, spring- en spuitwerk.

Waar Secret Agent echter meer voorwerpen introduceert om te gebruiken, daar gebruikt Nuclear Blaze vaardigheden a la Metroid om de niveaus elke keer weer een tikje complexer te maken. Niets speciaals, maar wel goed uitgewerkt in een blokkerige stijl compleet met een subtiele beeldbuisvervorming.

Het leuke extraatje bovenop alles is de ██████████ ███ █████████ uit ██ ██████ ███ ██ SCP Foundation. Het zet een leuke toon neer zonder te serieus te worden over de gewichtigheid die het met zich meebrengt. En er zijn ██████ om te vinden en te redden. Iedereen houdt van ██████.

De game is binnen een uurtje uit te spelen, maar het voelt als meer. Wat tot op zekere hoogte ook komt door de snelle manier van herstarten als het fout gaat. Enige initiële frustratie hierbij is dat de herstartpunten soms verder terug liggen dan je zou willen, maar alles is zo snel uit te voeren dat het je eerder helpt om bepaalde handelingen beter onder de knie te krijgen. Zo blijkt die ene keer dat je per ongeluk over het vuur wist heen te springen helemaal geen ongeluk te zijn, maar een tactiek.

Als je de game dan een uurtje later hebt uitgespeeld, dan schotelt je het een “Hold My Beer”-stand voor. Een pittiger variant van het spel, waarin je sneller je vaardigheden krijgt, het vuur sneller om zich heen grijpt en al het ███████ aanstaat. Mocht dat teveel van het goede zijn, dan is er nog de “Kid Mode”: speciaal ontworpen voor de driejarige zoontjes van de maker die dansen en springen bij alles wat brandweer is.

En net zoals bij die oude shareware-games, is dat alles eigenlijk meer dan genoeg. Er zijn niet meer hoofdstukken nodig, geen vervolg, gewoon een game die doet wat het moet doen met een heldere focus. Een “perfecte 8”.