Een metroidvania die ik onlangs heb uitgespeeld is Öoo van indie-ontwikkelaar Nama Takahashi. Het is amper 2 uur lang, maar in die twee luttele uurtjes krijg je een masterclass metroidvania spelontwerp voor de kiezen.

Metroidvania’s worden interessant als een vaardigheid die een sleutel vormt om verder te komen (denk raketten in Metroid om rode deuren te openen), ook een sleutel vormen als ze gemanipuleerd worden voor nieuwe doeleinden (denk het gebruik van bommen om hogerop te komen in Metroid). De eerste is meestal het domein van Zelda-achtige games, waarbij de manipulatie van vaardigheden vooral bazen moet verslaan. Goede metroidvania’s gebruiken de tweede om extra lagen van kennis en kunde toe te passen.

Öoo is ontworpen met vrijwel alleen dat tweede aspect. En het is bizar goed. Je speelt een klein wezentje dat lichaamsdelen als bommen kan gebruiken. Net zoals in Metroid kan je die bommen gebruiken om hogerop te komen en dat vorm dat ook je standaard “sprong”. Maar daarna… Daarna perst het elke denkbare mogelijkheid uit het gebruik van bommen om je met een vaardigheid heel veel meer te laten doen.

De ideeën verklap ik niet, maar de game gooit je vaak zat in een ruimte waar je geen kant opkan, om je vervolgens te forceren na te denken over wat je nog meer zou kunnen. Het resultaat is dat je jezelf herhaaldelijk voor je kop slaat over dingen die je veel eerder had kunnen weten. Het is prachtig en perfect. Speel het nu.