Toen ik de Playdate binnenkreeg — een geel plakje plastic met een zwaar opgevoerde Game Boy erin — en opstartte werd ik overdonderd. Het 1-bit zwart/wit schermpje liet heftige animaties zien waarmee het uitleg gaf over de knoppen én de uitklapbare zwengel. Het was zo leuk, zo speels én zo informatief tegelijk, dat mijn brein er automatisch de hoogste waardering aan vastplakte: “wow, het is net een Nintendo-product!”

In dat opzicht is de Nintendo Switch 2 níet een Nintendo-product. Sterker nog, het voelt hier en daar zelfs cynisch genoeg om van Sony of Microsoft te kunnen zijn. Er is weinig fanfare rond het opstarten van de Switch 2. Het begon zelfs al op de originele Nintendo Switch. Daar luidde het zonder pardon een paar weken eerder met een firmware update het nieuwe tijdperk in: virtuele gamecards, een bijgewerkte Nintendo Online-hub en een overdrachtsoptie maakten duidelijk dat de Switch 2 grotendeels hetzelfde zou zijn. En dat is het dan ook. Afgezien van een kleurrijk overgangetje in het selectiekader van het hoofdmenu, is het gebruikersoppervlak van de tweede identiek aan die van de eerste Switch. Het is een Nintendo-product in dat het meer Switch is, het is niet een Nintendo-product in dat het niets nieuws doet afgezien van betere hardware.

Is dat erg?

Afhankelijk van je insteek wel. Zoek je een haakje om je artikel aan op te hangen, dan is deze “dwaling van Nintendo in donkere tijden” een muze om legio paragrafen mee te vullen en het einde der Nintendo-tijden voor de zoveelste keer aan te roepen. Ben je iemand die Nintendo-spellen speelt dan is de reactie meer in de trant van “oh, Links bewegingen stotteren niet meer in Tears of the Kingdom.”

Deze observatie is net zo kort door de bocht als de reacties die ik beschrijf, maar in het huidige economische en media-landschap zijn extremen de norm. En om eerlijk te zijn, dat Nintendo z’n uitgebreide handleiding verpakt in een droog-als-gort museum-applicatie en daar geld voor vraagt, stemt ook tot cynisme. De Playdate is “meer Nintendo” dan de Switch 2.

Nintendo wil natuurlijk momentum behouden. Niet het momentum wat de pers beschrijft, want als je die moet geloven is Nintendo altijd op sterven na dood. Zeker als ze net nieuwe hardware hebben uitgebracht die qua specificaties niet eens in de buurt komt van de huidige hardware van Sony en Microsoft. Dat de vertaling van het woord 'nintendo' net zo goed “ons bin zunig” in plaats van “laat geluk aan de hemel over” kan betekenen ontgaat ze keer op keer. En dus sabelt men Nintendo neer over het ontbreken van een OLED-scherm, terwijl ASUS en Microsoft schoorvoetend toegeven dat een OLED-scherm wel heel erg snel de batterij leeg trekt. Ziedaar de spagaat: waarbij er bij Nintendo altijd wat te zeiken is omdat ze niet voorop lopen, krijgen Sony en Microsoft altijd ruim baan om hun keuzes goed te praten.

Wie loopt er van de drie ondertussen echt voorop? Toch weer die zunige Japanners uit Kyoto.

Er is dus een redelijk vertekend beeld, wat vervolgens nog een keer extra door de mangel wordt gehaald door de vraag der vragen: moet je een Nintendo Switch 2 aanschaffen? Het antwoord: als je dat wilt. Eigenlijk is die vraag voor Nintendo-hardware nog nooit zo makkelijk geweest. Wat voor mij het ijkpunt was, was de vraag of de Switch 2 oude Switch-software beter zou kunnen draaien. Het antwoord is ja. Maakt dat de Switch 2 een aanschaf waard? Ja.

We hebben deze keuze al eens eerder gehad met de Sony PlayStation 5. Ook die spelcomputer had een bloedarme introductie ten tijde van de pandemie, en de hoofdreden er een aan te schaffen (afgezien van de tastbare FOMO) was dat je oude games beter tot z’n recht kwamen. Zelfs als je naar de heruitgave van Demon’s Souls wijst als een starttitel, zeg je praktisch hetzelfde. Om eerlijk te zijn is dit hetgeen wat ik het meest waardeer aan de PS5. Een spelcomputer die voor mijn gevoel maar net op de markt is en gedefinieerd wordt door een goedgevulde bibliotheek aan PS4-games en Returnal.

Dat Sony nu al durft te praten over een opvolger is schokkend. Niet onlogisch, verre van, maar desalniettemin schokkend voor mijn brein. De PS5 is er pas net. Er zijn geen nieuwe games voor die hardware. Ik steek mijn vingers nu in mijn oren. Heb het maar niet over hoe de pandemie mijn gevoel van tijd heeft aangetast. Dat kan mijn hart niet aan.

De Switch 2 heeft eenzelfde “probleem”. Het komt ter wereld met Mario Kart World en het had schijnbaar net zo goed een heruitgave van de originele Super Mario Kart kunnen zijn. De pers smijt het snel de hoek in als “niet substantieel”, een “jaarlijkse update” of zelfs “onwaardig als een starttitel”. Ik ben niet de grootste Mario Kart-fan op de aardkloot, maar zelfs ik kan mij herinneren dat vooral in Super Mario Kart en Mario Kart 64, er altijd een moment aanbrak waarin iedereen het racen zat was en vervolgens een baan uitkoos om daar met z’n allen “te kloten” door de baan achterstevoren te berijden om van de timer af te zijn.

Deze essentie van GTA avant la lettre heb ik bij jongere generaties altijd zien terugkomen in nieuwere versies. Het enige wat Nintendo heeft gedaan met Mario Kart World, is alle banen aan elkaar plakken en deze vorm van kloten tot officiële spelstand verheffen. Er zijn zelfs nog wat uitdagingen in gegooid. En ondertussen spreekt de pers schande van hoe licht en luchtig deze open-wereld spelstand is. O schatje, o liefje, je snapt niet eens hoe Mario Kart wordt gespeeld. Dit is niet Far Cry Kart, dit is speelgoed. Authentiek speelgoed.

Dat onbegrip echoot door in de afkeur die er is voor Nintendo’s beslissing om “gewoon” de hardware te verbeteren. Ik zie het als onderdeel van “hoe het tegenwoordig werkt”. Mobieltjes, tablets en computers worden vervangen door hardware die beter is en waardoor alles weer snel werkt. Dat ze dat met een Switch 2 kunnen doen is dan ook niet het probleem. “Ja, maar hoe snappen ouders dan dat het nieuwe hardware is? Dat Switch 2 games niet op de Switch 1 spelen?” O schatje, o liefje, geen enkele ouder weet dat überhaupt.

Of er nu een 2 of een 3 achter PlayStation staat, om de Game Boy DS wordt gevraagd, of het nageslacht persé Halo wilt spelen op de Sony Nintendo spelcomputer, ze weten van niets. De gemiddelde ouder geeft geen mallemoer om spelcomputers anders dat dat het een digitale fopspeen voor hun kroost is. Ze zullen er altijd problemen mee hebben. Dat jij deze beren op de weg ziet is beroeps- dan wel hobby-deformatie. Ouders weten niet eens dat er een weg is en al helemaal niet het verschil tussen een zwarte en een bruine beer.

Ondertussen vermaak ik mij prima met de Switch 2. Breath of the Wild draait met een constante 60 frames per seconde. Mario Kart World is heerlijk om in te ontspannen en te verkennen. Hyrule Warriors: Definitive Edition is nu met stip de beste Warriors-game ooit. Dead Cells draait glad als een aal. De hardware voelt aan als een luxe-product.

Da’s de crux natuurlijk. Een spelcomputer is en blijft een luxe-product. Speelgoed. Vermaak. Extra. Dat de Switch 2 duur is staat als een paal boven water. Datzelfde geldt voor de spellen. Maar in een tijdperk waarin dochter of zoon bij het eerste gebrabbel al een tablet in de knuisten krijgt gedouwd, en de overheid eindelijk eens kijkt naar of sociale media voor minderjarigen wel een goed idee is, is het niet vreemd dat de rollen omgedraaid zijn. Het is niet dat wij cynisch zijn over de Switch 2, het is dat Nintendo steeds cynischer wordt over de consument. Er is geen fanfare nodig. Er is geen bijgeleverde handleiding-applicatie nodig. Alles kan en mag geld kosten, want alles en iedereen geeft al geld aan de meest waanzinnige dingen uit.

Nintendo heeft het jaren geprobeerd met mobiele games, maar het moge duidelijk zijn dat ze daar niet geheel kunnen meekomen met de tendens van hoge prijs van hardware, lage prijs van software en stortvloed aan microtransacties. Dat hebben de aandeelhouders nu ook eindelijk door, dus wat dan? Dan doe je dit. Dan gooi je de omzet omhoog met een hogere prijs voor hardware, voor software, voor services. En ergens onder die lagen aan cynisme jegens de consument, kietel je ze dan nog eventjes om ze te laten weten dat ze kind zijn.

Dat kietelen? Dat heeft niemand ooit gesnapt aan Nintendo, maar da’s wel waarom ik na een aantal weken met de Switch 2 spelen toch weer denk: “wow, het is net een Nintendo-product.”